เทวดาแสดงปริศนาธรรม คือ ดีดพิณที่หย่อนเกินไป ไม่ไพเราะ, ดีดพิณที่ตึงเกินไป ก็สายพิณขาด, ดีดพิณที่พอดี จึงกังวานสดใส ทันใดนั้นเอง ท่านเข้าสู่ “
วิปัสสนาญาณฉับพลัน”
เป็นสมาธิพิจารณา คือ พิจารณาความหย่อน, ตึง ว่าล้วนไม่ใช่ สุดท้ายจบลงที่ “
ทางสายกลาง”
ไม่ตึง ไม่หย่อนเกินไป อนึ่ง ก่อนที่ท่านจะเข้าสู่วิปัสสนาญาณฉับพลันนั้น รูปฌานได้ถึงที่สุดแล้ว คือ “
ดับไป”
นิมิตที่ท่านเห็นและได้ยินก็ดับหายหมด ดังที่ปรากฏในพุทธประวัติจากพระโอษฐ์ (แปลโดยท่านพุทธทาส) ซึ่งนำมาจาก บาลี อุปักกิเลสสูตร สุญญตวรรค อุปริ. ม. ๑๔/
๓๐๒/
๔๕๒
